گاهی دلم برای خودم تنگ می شود
محمدعلی بهمنی زاده ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ در اندیمشک، شاعر و غزل‌سرا است. بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیما یوشیج است. وی درباره تولّد خود می‌گوید: «دو ماه به زمان تولّدم باقی‌مانده بود، که برادرم در دزفول بیمار می‌شود. خانواده هم از این فرصت استفاده می‌کنند تا به عیادتش بروند. این است که در قطار به‌دنیا آمدم و در شناسنامه‌ام درج شد متولّد اندیمشک، چون دایی من در ثبت احوال آن منطقه بود، شناسنامه‌ام را همان زمان می‌گیرد. البتّه زیاد آنجا نبودم، همان زمان ۱۰ روز یا یک‌ماه را در آنجا سپری کردیم، در اصل تهرانی هستیم. پدرم برای ده ونک و مادرم برای اوین است. در اصل ساکن خود بندرعباس بودیم. دوران کودکی را تهران، بخش شمیرانات، شهر ری،کرج و... به‌صورت پراکنده بودیم، چون پدرم شاغل در راه‌آهن بود، مأموریت‌های ایستگاهی داشتند. از سال ۱۳۵۳ به بندرعباس رفتم.»
بسیاری از اشعار او توسط خوانندگان از جمله ناصر عبداللهی خوانده شده اند.
محمّدعلی بهمنی در سال ۱۳۷۸ موفّق به دریافت تندیس خورشید مهر به‌عنوان برترین غزل‌سرای ایران گردید.
کتاب های وی عبارتند از:
- باغ لال
- در بیوزنی
- عامیانه‌ها
- گیسو، کلاه، کفتر
- گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود
- دهاتی
- غزل
- شاعر شنیدنی است
- عشق است
- نیستان
- کاسه آب دیوژن، امانم بده
- این خانه واژه‌های نسوزی دارد
- من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم
- غزل زندگی کنیم (گزیده غزل)
غزل زندگی کنیم گزیده ای از غزلیات ایشان است که توسط انتشارات شهرستان ادب به چاپ رسیده است.